Game of Thrones, odc. 6: A Golden Crown

Druga połowa sezonu zdecydowanie zaczęła się mocno. Moim skromnym zdaniem, było ciut słabiej niż tydzień temu, ale nadal to jeden z mocniejszych odcinków.
Tym razem zdecydowanie sceną numer jeden był Tyrion popisujący się znajomością licznych eufemizmów, na określenie masturbacji. Choć podzielam ciekawość małego Robina, odnośnie końca historyjki o ośle w burdelu... no co? Wy też na pewno jesteście ciekawi.
Ogólnie Peter Dinklage dał tu piękny popis, zarówno z scenie spowiedzi, jak i w swoich interakcjach z jakże uroczym strażnikiem więziennym Mordem (uwielbiam tego faceta). I oczywiście sąd boży. Aktor grający Bronna jest świetnie dopasowany do tej roli, nie mogę się doczekać dalszych scen z nim i Tyrionem. I jego komentarz po walce, na zarzut, że nie walczył z honorem, czyste złoto.
Tymczasem Brann wreszcie się uśmiechnął. Niestety jego przejażdżka szybko zakończyła się spotkaniem z dzikimi (lasy obok Winterfell najwyraźniej nie należą do najbezpieczniejszych) ale to nic, bo na szczęście wilkory były tam, by rozszarpać przeciwników... chwila, coś jest nie tak... Jasne, rozumiem, o co chodzi. Te psy okazały się wyjątkowo nie kooperatywne (skąd ja znam takie trudne słowo?... mam nadzieję, że przynajmniej użyłem go w dobrym kontekście, inaczej będzie to wyglądać głupio :P) i nakręcenie z nimi dużej sceny walki z udziałem kilku kaskaderów i na otwartej przestrzeni okazało się niemożliwe. Dlatego nie będę się czepiał... ale nerd we mnie chciałby zobaczyć jak masakrują bandytów.
A w Królewskiej Przystani, Arya brała kolejną lekcję szermierki... uwielbiam to. I tekst o jednym bogu (gdyby nie to, co padło po nim, miałbym pewne obawy, że twórcy serialu chcą potwierdzić pewną dziwaczną moim zdaniem teorię spiskową z książki SF = JH). No i Ned zaczął wreszcie zachowywać się, jak na Rękę Króla przystało. A w międzyczasie król Robert zrobił to, co robi najlepiej... uniknął konfliktu jadąc na polowanie. I Lancel chyba pierwszy raz pojawił się na ekranie i nie został przez Roberta zjechany. Wniosek: jeśli twój szef cię nie lubi, to zacznij mu polewać.
Na koniec zostawiłem naszych ulubionych barbarzyńców, a ci wreszcie zrobili się ciekawi. Dany piecze smocze jaja i je końskie serce (to było obrzydliwe... uwielbiam ją w tamtej scenie), a tymczasem Viserys... no cóż, jest Viserysem. I kończy się to dla niego bardzo nieprzyjemnie. Naprawdę czekałem na tą scenę, bo dla mnie wyznacza ona moment, kiedy storyline Dany robi się ciekawy i nie zawiodłem się. Naprawdę dobra scena i kończący tekst Daenerys, perfekcja.
Aha i jeszcze Ned wreszcie załapał <dramatyczna muzyka>! To nie może się skończyć dobrze.
Ogólnie, jak mówiłem, dobry odcinek. Ale za bardzo sprawiał mi wrażenie wstępu do kolejnego odcinka. Zwłaszcza w wątku Neda.